من و از خون دل پیمانه یی چند
تو و پیمانه با بیگانه یی چند
به پیشت دردِ دل می گویم افسوس
که در گوشت بوَد افسانه یی چند
همان بِهْ کآشنا محروم ماند
که محرم شد به او بیگانه یی چند
جمالِ شمع ناپیدا و هر سو
از او آتش به جان پروانه یی چند
ندیدم جز غم از پیمانِ زاهد
من و میخانه و پیمانه یی چند
ز غوغایِ خردمندان به تنگم
دریغ از نالۀ مستانه یی چند
ملول از صحبت فرزانگانم
خوشا ویرانه و دیوانه یی چند
دل ما گر رود از دست، غم نیست
ز ملک شاه کم ویرانه یی چند
مباد آسیب شمع انجمن را
چه باک ارجان دهد پروانه یی چند؟
نشاط آخر برون نه گامی از خویش
تو خود پابستِ این غمخانه یی چند؟
"نشاط اصفهانی"
