جانِ من بر منِ دیوانه، چو دیوانه نخند
حرمت عشق نگهدار، چو بیگانه نخند
عیب ما نیست که ویران شده ایم، ویرانیم
هر که می‌خندد بخندد، تو به ویرانه نخند
چشم گریانم ز هجران همچو شمعم، همچو شمع
شهـــره‌ی آفـــاق عشـــقم، همچـــو پــروانـــه نخنـــد
بی قراری های ما، از آن نگاه مستِ توست
ای نگاهت باده‌ام ، بر منِ مستــانه نخند
دلم از روی تو است، شیفته و رنجور است
نقش تو در مِی و پیمانه، به پیمــانه نخند
گر کنی ناز بکن عیب نباشد بنما
از حدیث دگران دور، به جانانه نخند
شـــرم دارم تـــا بگـــویم دام گستـــردم تو را
دانه‌ام این دل ماست، لیک بر این دانه نخند
گر بخندد لب من عیب مکن، هیچ مگو
خنده‌ی رندانه دارم، تو به رندانه نخند
صد زبان چون شانه داری، هر یکی چون شهد است
خـــامـــه مـــی‌ریـــزد زبـــانت، لیک بــر شـــانه نخنـــد
بسکه مستی کرده ام، چشمِ تَرَم از مستی‌ست
گریـــه‌ام از می‌پرستی‌ست، به میخـــانه نخند
طعنه بر راحم نزن گر در غمت خود بشکنم
فــرصت عقـــل تمام است، به دیـــوانـه نخند
راحم تبربزی
